Ostatnim przeciwnikiem tarnowskiej Unii w rundzie zasadniczej będzie drużyna Unibaxu Toruń. Przed niedzielnym pojedynkiem warto zapoznać się ze skróconą historią klubu z Pomorza.
Historia toruńskiego żużla jest bardzo długa i bogata. Początki sięgają roku 1930, kiedy w Toruniu odbyły się pierwsze zawody żużlowe z podziałem na klasy według pojemności silnika.
Po wojnie żużel w Toruniu szybko się odrodził. Powstał Toruński Klub Motocyklowy, którego zdecydowanie najlepszym zawodnikiem był Zbigniew Raniszewski. Niestety jego karierę przerwała tragiczna śmierć na torze podczas zawodów w Wiedniu, kiedy uderzył rozpędzony w betonowe schody tuż za bandą. Dzisiaj takie zdarzenie wydaje się niemal nieprawdopodobne, ale wówczas bezpieczeństwo zawodników było sprawą drugorzędną.
Pod koniec lat pięćdziesiątych klub działał w ramach Ligi Przyjaciół Żołnierza, debiutując w 1959 roku w rozgrywkach trzeciej ligi. Rok później torunianie startowali już w drugiej lidze, gdzie awansowali wskutek reorganizacji rozgrywek.
Ważną data toruńskiego speedwaya jest rok 1962, kiedy powstał Klub Sportowy Apator Toruń. Liderem drużyny w latach sześćdziesiątych był Marian Rose. Osiągał sukcesy nie tylko na arenie krajowej, ale także międzynarodowej, czego potwierdzeniem był złoty medal drużynowych mistrzostw świata wywalczony w 1966 roku. W tym roku toruński klub świętuje osiemdziesięciolecie urodzin Mariana Rose. Niestety jego karierę przerwał śmiertelny wypadek na torze w Rzeszowie wiosną 1970 roku. Lider torunian prowadząc upadł na tor. Wyminąć go udało się dwójce zawodników jadących za nim, niestety ostatni żużlowiec nie zdołał go ominąć. Zawodnik zmarł wskutek poniesionych obrażeń. Stary toruński stadion przy ulicy Broniewskiego, a także obecny stadion – Motoarena Toruń nosił jego imię.
Sztuka awansu do najwyższej klasy rozgrywkowej udała się torunianom w 1975 roku. Od tej pory zespół z Pomorza nieprzerwanie startuje z większym bądź mniejszym powodzeniem wśród najlepszych drużyn w Polsce. W historycznym awansie największy swój udział mieli Janusz Plewiński, Jan Ząbik, Bogdan Krzyżaniak i Roman Kościecha.
W pierwszym sezonie w pierwszej lidze torunianie zajmując ósme miejsce obronili ligowy byt. Niestety po raz kolejny w wyniku obrażeń odniesionych na torze zespół stracił kolejnego zawodnika. Dwudziestego piątego lipca 1976 roku na torze w Częstochowie doszło to niebezpiecznego upadku, po którym w szpitalu zmarł Kazimierz Araszewicz.
Pierwszy medal Drużynowych Mistrzostw Polski torunianie wywalczyli w 1983 roku. Anioły wygrały wszystkie spotkania na własnych torze oraz trzy mecze wyjazdowe, co wystarczyło do trzeciego miejsca i brązowych krążków. Liderem zespołu prowadzonego przez Andrzeja Pogorzelskiego był Wojciech Żabiałowicz.
Na kolejny wielki sukces nie trzeba było długo czekać. Trzy lata później Apator został Drużynowym Mistrzem Polski. O złote medal przez niemal cały sezon walczyli z bydgoską Polonią. Żużlowcy w żółto – niebiesko – białych barwach odnosili także w tamtym roku sukcesy w innych rozgrywkach. Złote medale odbierali w Indywidualnych Mistrzostwach Polski, Młodzieżowych Drużynowych Mistrzostwach Polski, a także w Mistrzostwach Polski Par Klubowych. Najlepszymi zawodnikami ekipy Aniołów byli Wojciech Żabiałowicz, Stanisław Miedziński, Eugeniusz Miastkowski, Krzysztof Kuczwalski czy Jan Ząbik. Ten ostatni rok później zakończył sportową karierę, a obecnie jest trenerem drużyny z grodu Kopernika.
Bardzo dobrym okresem dla toruńskiego żużla były lata dziewięćdziesiąte. W pierwszej ich połowie torunianie nie schodzili z podium zawodów o Drużynowe Mistrzostwo Polski. Medale odbierali także w innych zawodach. W 1990 drużyna Aniołów ponownie zdobyła złote medale DMP. Skład torunian został wówczas nieco przemeblowany. W klubie pojawili się młodzi wychowankowie – Robert Sawina, Mirosław Kowalik i Jacek Krzyżaniak. Liderem ekipy Aniołów ciągle był jednak Wojciech Żabiałowicz, wspierany przez Christera Karlssona. Szwed był pierwszym zawodnikiem zagranicznym z Aniołem na piersi. Zespół był bardzo mocny, a tytuł mistrzowski zapewnił sobie już kilka kolejek przed końcem rozgrywek.
W kolejnym roku sportową karierę zakończył wieloletni lider zespołu – Wojciech Żabiałowicz. Do klubu trafił za to Indywidualny Mistrz Świata, znakomity Szwed Per Jonsson, stając się ulubieńcem publiczności i nowym liderem zespołu. Niestety fatalny upadek podczas Derbów Pomorza w Bydgoszczy w 1994 roku przerwał jego wspaniałą karierę. Po tym wypadku Per Jonsson został zmuszony poruszać się za pomocą wózka inwalidzkiego.
Na początku lat dziewięćdziesiątych sportową karierę rozpoczął Tomasz Bajerski, który szybko przedarł się do ligowego składu, gdzie startował z dużym powodzeniem. Blisko kolejnego złotego medalu DMP torunianie byli w 1996 roku, ale ostatecznie musiano zadowolić się „tylko” srebrnymi medalami. Po sezonie skład torunian został przebudowany, a zespół nieco obniżył loty, zajmując w lidze słabsze pozycje.
Na kolejny ligowy sukces w mieście Kopernika czekano do 2001 roku. Do Torunia ściągnięto znakomitego Szweda – Tony Rickardssona oraz młodziutkiego Andreasa Jonssona. Z Gorzowa powrócił Tomasz Bajerski, a uzupełnienie składu stanowili Wiesław Jaguś, Rober Kościecha i Tomasz Chrzanowski. Drużyna prowadzona przez Jana Ząbika o złote medale do końca rywalizowała z bardzo mocną ekipą z Wrocławia. Dopiero końcówka ostatniego meczu z WTSem przyniosła rozstrzygnięcie.
Szczególny był także rok 2003, kiedy torunianie zmontowali bardzo mocny skład z Tony Rickardssonem, Jasonem Crumpem Piotrem Protasiewiczem i Tomaszem Bajerskim na czele. Co warte podkreślenia cała czwórka występowała wtedy w cyklu Grand Prix. Dream Team zdołał wywalczyć jednak „tylko” srebrne medale ulegając Włókniarzowi Częstochowa.
W następnym latach zespół z Grodu Kopernika musiał bronić się przed spadkiem. Przed sezonem 2006 ze sponsoringu toruńskiej drużyny wycofała się firma Apator, a klub opuścił Jason Crump. Na szczęście dla miejscowych Kibiców już jesienią klub przejął Roman Karkosik zmieniając nazwę na KS Toruń Unibax S.A.
W kolejnym roku zespół został wzmocniony, bardzo dzielnie wałcząc o jak najlepsze miejsce na koniec sezonu. Ostatecznie udało wywalczyć się srebrne krązki. Torunianie mieli szanse zdobyć nawet tytuł mistrzowski, ale na przeszkodzie stanęły liczne kontuzje.
Czwarty ligowy triumf Aniołów przypadł na rok 2008. Sezon niewątpliwie należał do nich. Z dwudziestu rozegranych spotkań torunianie przegrali tylko trzy mecze, a w siedemnastu odnosili zwycięstwa. Największy wkład w sukces mieli Wiesław Jaguś, Chris Holder i Ryan Sullivan.
W kolejnych latach torunianie także zdobywali medale DMP. Wyjątkiem był rok 2011 kiedy uplasowali się na czwartej pozycji.
Tak jak dla tarnowskich Kibiców najważniejszymi meczami w sezonie są Derby Południa, tak dla torunian Derby Pomorzą z drużyną bydgoską. Do tej pory zostało rozegranych osiemdziesiąt sześć pojedynków derbowych, z których torunianie odnieśli aż czterdzieści osiem zwycięstw. Dwa spotkania zakończyły się remisem.
Torunianie w liczbach:
Drużynowe Mistrzostwa Polski – 16 medali (4 złote, 5 srebrnych, 7 brązowych)
Młodzieżowe Drużynowe Mistrzostwa Polski – 12 medali(6 złotych, 3 srebrne, 3 brązowe)
Indywidualne Mistrzostwa Polski – 9 medali (2 złote, 5 srebrnych, 2 brązowe)
Młodzieżowe Indywidualne Mistrzostwa Polski – 17 medali (4 złote, 6 srebrnych, 7 brązowych)
Mistrzostwa Polski Par Klubowych – 13 medali (4 złote, 3 srebrne, 6 brązowych)
Młodzieżowe Mistrzostwa Polski Par Klubowych – 11 medali (5 złotych, 2 srebrne, 4 brązowe)
Łączny dorobek medali zdobytych w ramach Mistrzostw Polski przez KS Toruń – 78 medali (25 złotych, 24 srebrne, 29 brązowych)
Przeczytaj także
