W najbliższą niedzielę kolejnym rywalem tarnowskich Jaskółek będzie drużyna czterokrotnego Mistrza Polski – zespół z Wrocławia.
Początki WTS-u sięgają lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, ale pierwsze oficjalne zawody motorowe we Wrocławiu odbyły się już pod koniec lipca 1948 roku. Zawodnicy rywalizowali na odbudowanym po Wojnie stadionie Olimpijskim na motocyklach przystosowanych do jazdy na żużlu.
Zainteresowanie czarnym sportem we Wrocławiu zaowocowało organizacją imprez o charakterze ogólnokrajowym jak np. Kryterium Asów o Puchar Prezydenta Miasta Wrocław na jesieni 1949 roku.
Lata pięćdziesiąte ubiegłego stulecia były z pewnością bardzo owoce dla sportu żużlowego we Wrocławiu. Klub z Dolnego Śląska przez siedem lat z rzędu zdobywał srebrne oraz brązowe medale w Drużynowych Mistrzostwach Polski. Warty wspomnienia jest fakt, że w 1954 roku w meczu decydującym o tytule mistrzowskim na trybunach wrocławskiego stadionu zasiadło aż sześćdziesiąt tysięcy osób.
W latach pięćdziesiątych wrocławianie startowali pod różnymi nazwami – w latach1951-54 jako Spójnia, rok później jako Sparta, w 1956 jako Ślęza i wreszcie od 1957 roku jako Sparta. Pod tą nazwą wrocławski klub startował nieprzerwalnie do 1995 roku.
Pierwsza gorycz porażki i spadek do niższej klasy rozgrywkowej to rok 1959. Pobyt w drugiej lidze nie trwał jednak długo, ponieważ tylko jeden sezon. W tym roku Konstanty Pociejkowicz wywalczył złoty medal Indywidualnych Mistrzostw Polski. Był to ostatni taki krążek wywalczony przez zawodnika z Wrocławia, aż do poprzedniego roku, kiedy mistrzem Polski został Tomasz Jędrzejak.
Po kilku latach w 1963 roku, wrocławianie po bardzo wyrównanym sezonie powrócili na podium zawodów drużynowych zdobywając brąz DMP. Wyczyn ten powtórzyli także w latach 1967-68.
Bardzo ciekawy i warte odnotowania było spotkanie wrocławian z tarnowianami w sezonie 1968 w którym padł wynik 0:0. Spowodowane było to obustronnym walkowerem za pomyłkę wynikającą z rozegrania meczu, zamiast we Wrocławiu na torze w Tarnowie. W spotkaniu wysoko wygrały Jaskółki, jednak po odwołaniu się działaczy jednego z klubów wynik zweryfikowano.
Lata siedemdziesiąte to regres wyników drużynowych. Sparta nieco balansowała pomiędzy pierwszą, a drugą ligą. Jako drużyna nie odniosła większych sukcesów, pojawiło się jedynie kilka indywidualnych i parowych medali. W 1975 roku wrocławianie zdobyli swój pierwszy w historii klubu medal w Mistrzostwach Polski Par Klubowych, był to medal srebrny. Sukces ten udało się powtórzyć w kolejnym sezonie.
W sezonie 1980 wrocławianie jako najsłabsza drużyna pierwszej ligi spadła do niższej klasy, gdzie występowała aż do roku 1991. Zdecydowanie najsłabszy był sezon 1981, kiedy to Spartanie nie wygrali żadnego pojedynku, odnosząc bardzo wysokie porażki w większości z nich. Rok później było nieco lepiej, ale ponownie drużyna była najsłabsza w całej lidze. Kolejne lata były równie słabe, kryzys w ekipie z Wrocławia trwał.
Lata 1984 – 86 były bardzo ciężkie i tylko dzięki grupie zapaleńców czarny sport w stolicy Dolnego Śląska przetrwał. Zespół w tych latach przegrywał każdy z meczy różnicą blisko czterdziestu punktów, brakowało motocykli, części zamiennych oraz Kibiców. Przełom w tym trudnym okresie nastąpił w 1987 roku. Zespół został wzmocniony, pojawiły się pierwsze po długiej przerwie sukcesy.
Po długich chudych latach przyszedł w końcu lepszy czas dla Wrocławia. W latach dziewięćdziesiątych drużyna Sparty aż trzykrotnie zostawał Drużynowym Mistrzem Polski, na dodatek zdobywając mistrzowską koronę trzy razy rzędu. Do klubu przed sezonem 1992 trafiło kilku nowych zawodników m.in. Dariusz Śledź, Piotr Baron, a także ulubieniec publiczności Tommy Knudsen. Pierwszy sezon w wykonaniu „nowej” drużyny nie był rewelacyjny, ponieważ zajęła dopiero siódmą lokatę w ogólnym rozrachunku, co uznano za porażkę. Jednak w kolejnym sezonie wrocławianie byli niemal bezkonkurencyjni zdobywając pewny tytuł mistrzowski i nie oddawali go łącznie przez trzy sezony.
Legendarnym trenerem Sparty był w tym czasie Ryszard Nieścieruk. Niestety, czternastego lipca 1995 roku, dość nieoczekiwanie szkoleniowiec Sparty zmarł. Niektórzy uważają, że swoją wizją podejścia do sportu żużlowego wyprzedzał epokę. Po tym wydarzeniu w stolicy Dolnego Śląska był już gorzej.
Po kilku słabszych sezonach, łącznie z roczną banicją w drugiej lidze wrocławianie ponownie powrócili na szczyt zdobywając srebrny medal w rozgrywkach drużynowych w sezonie 1999.
Kolejna dekada była ponownie dosyć udana dla wrocławian, którzy byli w ścisłej czołówce polskich drużyn, co przypieczętowali tytułem DMP w 2006 roku. Tarnowscy Kibice z pewnością pamiętają zacięte pojedynki z wrocławianami z 2004 roku i świetny mecz w Tarnowie, który decydował o mistrzowskiej koronie, która ostatecznie została w Mościcach.
Ostatnie lata nie należą jednak do udanych dla wrocławian, główną przyczyną takiego stanu rzezy są finanse. Przed obecnym sezonem drużyna Sparty skompletowała skład, który na papierze wyglądał bardzo słabo, jednak w rzeczywistości póki co, zaskakują całą żużlową Polskę.
Przez lata Wrocławki klub reprezentowało wielu znakomitych żużlowców, wśród których należy wymienić Jerzego Trzeszkowskiego, Konstantego Pociejkowicza, Roberta Słabonia, Henryka Jaska, Tommy Knudsena, Dariusza Śledzia, czy obecnego trenera Piotra Barona.
Wrocławianie w liczbach:
Drużynowe Mistrzostwa Polski – 19 medali (4 złote, 7 srebrnych, 8 brązowych)
Młodzieżowe Drużynowe Mistrzostwa Polski – 2 medale(0 złotych, 0 srebrnych, 2 brązowe)
Indywidualne Mistrzostwa Polski – 19 medali (4 złote, 4 srebrne, 11 brązowych)
Młodzieżowe Indywidualne Mistrzostwa Polski – 5 medali (3 złote, 2 srebrne, 0 brązowych)
Mistrzostwa Polski Par Klubowych – 8 medali (2 złote, 4 srebrne, 2 brązowe)
Młodzieżowe Mistrzostwa Polski Par Klubowych – 3 medale (0 złotych, 1 srebrny, 2 brązowe)
Łączny dorobek medali zdobytych w ramach Mistrzostw Polski przez Polonię Bydgoszcz – 56 medali (13 złotych, 18 srebrnych, 25 brązowych)
Przeczytaj także
